ความเชื่อเรื่องน้ำมนต์อยู่คู่กับสังคมไทยและคนไทยมาช้านาน ไม่ว่าจะเป็นคนรดหรือคนรับก็คุ้นเคยกันเป็นที่ ยิ่ง  การตั้งคำถามว่าน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์จริงหรือไม่ จึงอาจขัดเคื่องใจผู้คนไม่น้อย

      พระพิศาลธรรมพาที หรือ พระพยอม กัลยาโณ ที่วัดสวนแก้ว ท่านคิดว่า ความเชื่อเรื่องน้ำมนต์ทำให้เสียประโยชน์หลายอย่าง บางครั้งปัญหาคือความยากจนที่ควรจะแก้ไขด้วยเหงื่อ กลับไปรดน้ำมนต์จนหัวแฉะเป็นหวัด หากินไม่ได้ นอกจากจะจนหนักกว่าเดิมแล้วยังป่วยไข้ซ้ำอีก อย่างนี้ถือเป็นการซ้ำเติม ไม่ใช่ช่วยเหลือ

      สิ่งที่ถูกต้องคือเชื่อในเรื่องกฏแห่งกรรม เชื่อในความเพียร เลิกเชื่ออย่างลมๆ แล้งๆ เห็นได้ชัดจากปัญหาความยากจนที่มีทางเลือกคือเหงื่อหรือน้ำมนต์ สิ่งใดแก้จนได้ดีกว่ากัน รดน้ำมนต์ให้สบายใจก็ไม่ได้ผิดอะไรนักหนา เพียงอย่างปล่อยตัวปล่อยใจให้อยู่ในอำนาจของสิ่งเหล่านี้มากจนเกินสมควร

      ชีวิตที่มีหลักธรรมของศาสนาคอยกำกับไม่ให้หลงระเริงลมบนหรือปล่อยตัวลงต่ำใต้ฐานเทวทัต ถือเป็นชีวิตที่มีคุณค่าและเป็นการส่งเสริมวัฒนธรรมไปพร้อมกันในตัวแล้วครับ