เพื่อนฉันเรียนจบแค่วุฒิม.6 ไม่ใช่เพราะที่บ้านไม่ส่งเสีย แต่เธอเบื่อเรียนเอง  พ่อของเธอเป็นข้าราชการเงินเดือนหมื่นกว่าๆ พี่ชายของเธอไม่เรียนและไม่ทำงานเพราะติดกัญชา ซึ่งก็เหมือนลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจากพ่อเขาสมัยหนุ่มๆนัก  รายได้อีกทางก็มาจากแม่ที่เป็นพนักงานโรงแรม  แต่เมื่อเธออายุได้ 22 ปี ก็ต้องสูญเสียแม่ไปด้วยกับโรคไตวาย 
 เธอแทบรับความจริงไม่ได้เรื่องที่แม่ได้จากเธอไปแล้ว  ทำให้เธอเปลี่ยนไปมาก จากเป็นคนน่ารัก ขี้เล่น  ติดเพื่อน  กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ จู้จี้ขี่บ่น ติดบ้านไม่อยากไปไหนเลย ทำให้แฟนของเธอต้องอยู่ติดกับเธอไปด้วย  จากที่จะเข้าใจและปลอบซึ่งกันและกัน  กลับกลายเป็นมีปากเสียงจนต้องห่างหายกันไป 
 ในตอนนั้นเพื่อนๆรวมถึงฉัน อยากที่จะเข้าใจและปลอบใจเธอกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  แต่มันก็ยากเกินจะเข้าใจ  เพราะเมื่อไปหาเธอที่บ้านเธอก็ออกอาการไม่ต้อนรับ  ชวนเธอไปไหนเธอก็ปฏิเสธทุกงาน จนพวกเราเริ่มอยากดัดนิสัยเธอด้วยการห่างหายจากเธอไป  โดยลืมนึกไปว่า...เสมือนปล่อยเธออยู่ตัวคนเดียวเพราะพ่อของเธอไม่เคยอยู่บ้านติดเลยนับจากวันที่เขาสูญเสียภรรยา  พี่ชายของเธอซึ่งก็ยังจมอยู่กับบ้องกัญชา  ( แล้วเพราะอะไรเธอถึงเปลี่ยนไปเช่นนี้   ต้องการกลบป้มด้อยตนเองที่ไม่มีแม่แล้ว หรือไม่อยากให้ใครรับรู้ถึงความโศกเศร้าภายใน   มันเป็นคำถามของฉันอยู่ในใจ)
 เป็นเวลา 3 เดือนที่ฉันไม่ได้ติดต่อเพื่อนคนนี้เลย  แต่ก็พอได้ยินมาว่าเธอมีเสพยาบ้าง  เพื่อนบางคนพอได้ข่าวก็ตัดสินใจเลิกคบเธอไปเลย   ทั้งๆที่พวกเรารักกันมาก กิน นอน เที่ยวด้วยกันแต่เด็ก...

                                  รู้อย่างนี้แล้วคุณคิดว่าเพื่อนของฉันจะเป็นอย่างไรต่อไป?
 
  หลังจาก 3 เดือนมีเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มต้องเดินทางไปต่างประเทศ  ทำให้เพื่อนๆทุกคนมารวมกันหมดรวมถึงเธอคนนั้นด้วย  เธอเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปมากจริงๆ  เธอผอมลง สวยขึ้น น่ารักสดใสขี้เล่นเหมือนเดิม  หรืออาจมากกว่าเก่าด้วยซ้ำไป และเธอก็กำลังทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง เพื่อนๆทุกคนต่างมีรอยยิ้มให้กับเธอ และถามสุขทุกข์ปกติจากที่หายหน้าหายตากันไป  ฉันและเพื่อนคนอื่นๆไม่มีใครคิดถามถึงเรื่องที่ผ่านมา เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของเธอ
 หลังจากวันนั้นฉันก็ไปนั่งเล่นบ้านเธอเหมือนเคย เพราะบ้านเราอยู่ใกล้กัน บ้านเธอเปลี่ยนไปมาก มีของเข้ามาวางเต็ม (บ้านเล็กอยู่แล้วด้วย) มีตุ๊กตาลิง เต็มห้องพ่อของเธอ เพราะแม่เธอเกิดปีลิง เธอเล่าที่มาของของว่าพ่อเธอชอบไปเดินเล่นแล้วซื้อกลับมาเยอะแยะทั้งที่ใช้บ้างไม่ใช้บ้าง น่าจะเอาตังมาให้เธอกินข้าวมากกว่าวันละ 40 บาทยังจะดีกว่า (55) ส่วนเงินเดือนที่เธอทำงานมาก็จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ  ให้พี่กินขนมวันละ40  ฉันสงสัย จึงถามไปว่า “แล้วทำไมไม่ให้พ่อหยุดซื้อละ แล้วทำไมแกต้องจ่ายคนเดียว ไม่บอกพ่อให้ไล่พี่ไปทำงานละ” คำตอบที่ได้คือ “ช่างเถอะเขาอยู่บ้านคงไม่รู้จะทำอะไร เขาอยากซื้อก็ให้เขาซื้อไปเถอะ  ส่วนพี่เขาพร้อมเดี๋ยวเขาก็ไปเองแหละ  กูก็เหลือกันอยู่แค่นี้ ไม่เป็นไรหรอก” หลังจากจบประโยคนี้ทำให้ฉันหวนย้อนคิดเรื่องราวของเพื่อนคนนี้ขึ้นมาใหม่ทันที..

              เฝ้าคอยท้องฟ้าหลังฝนซา  เมฆร้ายพ้นหลังคาบ้านเราไป  อดทนไว้ต้องสักวันเป็นวันของเรา

เธอเป็นผู้หญิงที่จิตใจเข้มแข็งมาก กับสภาพที่เธอได้รับ แม่ตาย  พี่ติดกัญชา พ่อไม่ใส่ใจ เลิกกับแฟน เพื่อนไม่เหลือสักคน แต่เธอไม่เคยออกอาการเศร้าโศก ไม่เคยเรียกร้องความเห็นใจ ถึงแม้จะมีพลาดในสิ่งไม่ดี ไปบ้าง ทั้งๆที่การศึกษาก็น้อย  แต่จิตสำนึกเธอสูงเหลือเกิน ..จึงเป็นเธอได้ถึงทุกวันนี้

By...คนคม

coach factory

coach factory outlet

coach factory outlet

coach factory outlet online