ความเป็นอนิจจัง คือ หลักที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ให้ไว้เมื่อ ๒,๕๐๐ กว่าปีมาแล้ว แต่คนส่วนใหญ่ก็ยังเชื่อผิดๆ อย่างฝังใจอยู่ว่าตนเองนั้นยิ่งใหญ่ ยืนยง ทรงอานุภาพ ทั้งๆ ที่คนและสัตว์ก็เหมือนกันตรงที่เป็นไปตามหลักอนิจจังตลอดเวลา ดูเหมือนจะมีแต่ต้นไม้หรือพืชเท่านั้นที่มีกระบวนการชีวิตอันอาจเรียกได้ว่าชีวิตอมตะทีเดียว หลายคนจึงเชื่ออย่างสนิทใจว่าพืชหรือต้นไม้คือสิ่งที่ไม่ตาย

   ในทางทฤษฎีนั้น เราถือว่าต้นไม้เป็นสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวที่ สามารถเติบโตไปได้เรื่อยๆ อย่างไม่มีวันสิ้นสุด แต่ต้นไม้ก็มีความเป็นอนิจจัง ถึงจะสามารถสร้างเซลล์ใหม่ขึ้นมาทดแทนเซลล์เก่า ได้อย่างไม่สิ้นสุดก็ตาม จุดจบของพืชนั้นไม่ได้เกิดจากความแก่ชราแต่เกิดจากการหักโค่นหรือโรคและแมลงร้าย หากไม่มีภัยคุกคาม เช่นว่านี้พืชก็จะมีอายุยืน หรือตายไม่เป็นเลยก็ว่าได้ เพราะเซลล์ของต้นไม้มีคุณสมบัติพิเศษในการสร้างเซลล์ที่ไม่เหมือนเซลล์เดิมได้ เมื่ออวัยวะส่วนหนึ่งส่วนใดของต้นไม้ตายลงไป เซลล์ที่อยู่ใกล้เคียงก็จะทำหน้าที่สร้างเซลล์ชนิดเดียวกันในอวัยวะที่ตายลงไป ต้นไม้จึงพบอนิจจังเช่นเดียวกับสรรพสิ่งทั้งหลาย เพียงแต่ว่าต้นไม้มีความสามารถที่จะเกิด และตาย และเกิดใหม่ได้อย่างรวดเร็วนั่นเอง

   ไม่น่าแปลกใจที่เราเคยพบต้นไม้ที่อายุยืนตั้ง ๑๒,๐๐๐ปี !